My Passion.........

फूल हे नेहमी फूलच असते                                 
त्याला कशाशीच उपमा नसते,

तसेच आई ही आईच असते
तिला ही कुणाची टक्कर नसते,

जसे गुलाबाच्या फूलाला खूप महत्व असते
तसे आईच्या मायेला खूप मोल असते ..............

         

प्रिती रोकडे ..................                                                                                                       

काही नको मला फक्त तुझी साथ हवी ...

काही नको मला फक्त तुझी साथ हवी
माझ्या आयुष्यात येण्याची तुझी आस हवी

केलेस प्रेम माझ्यावर तर ते प्रेम
आयुष्य भर निभावण्याची तुझी जिद्द हवी    

सोडून जाऊ नकोस मला कधी
हीच एक तुझ्या कडून अपेक्षा हवी

जरी मी कधी सोडून गेले तुला
तर सहन करण्याची तुझी तयारी हवी

कधी सुखात तरी कधी दुखात
तुझ्या आधाराची गरज हवी

प्रिती रोकडे

असेच सुचले म्हणून कधी कधी मला ही वाटते,..

असेच सुचले म्हणून कधी कधी मला ही वाटते,..
 

कधी कधी मला ही वाटते 

या स्वप्नांच्या जगात जगावे
स्वप्नांच्या जगात जगून परी बनून उडावे,
 

 

कधी रंगीत फुलपाखरू बनून
या फुला वरून त्या फुलावर बागडावे,

 

तर कधी पक्ष्यासारखे आकाशात
उंच भरारी घेऊन उडावे,

 

कधी मोरा सारखे पिसारा फुलवून 
त्या मोरासारखे नाचावेसे  वाटते,

 

कधी पावसाप्रमाणे ढगातून थेट
जमिनीवर बर्सावेसे वाटते,

 

तर कधी नदी सारखे एका
ठिकाणावरून दुसर्या ठिकाणी नेहमी
झुळ झुळ संथ वाहावसे वाटते ,

 

कधी मंद झुळूक वाऱ्याप्रमाणे
कुणा ला तरी स्पर्श करावेसे वाटते,

 

कधी कधी असे वाटते की लहान बाळासारखे
होऊन आईच्या कुशीत जाऊन जोपावेसे वाटते

 

                                                                          प्रिती रोकडे ......................

मरणाला जिंकता यायला हवं. हे मरण भयंकर असतं.
या मरणानं मला दोनदा निराधार केलं.
मी त्याचं सूड घेईन! मी जिंकेन मरणाला !
मला कैवल्यवाणी येते .....
निरामयीन पोथी समोर धरली आणि हात जोडले.
तत्क्षणी काळ्याभोर आकाशात वीज कडाडली.
कोसळली ती नेमकी पंडितांच्या वाडयावर!
वाडा गदागदा हलला. क्षणमात्र आणि दुसरयाच क्षणी त्याचं छप्पर ढासळल!
बाजूच्या भिंतींना मोठमोठे तडे गेले.
निरामयीच्या डोक्यावरची तुळई एका बाजून सुटली
आणि खाली येऊ लागली.
भयचकित होऊन निरामयी त्या तुळईकडे पाहतच राहिली.
त्या भयानक क्षणी तिला बाजूला व्हायचंही भान राहिलं नाही.
वरून खाली येणाऱ्या मृत्युकडे ती डोळे विस्फारून बघत राहिली.
तिनं मृत्यूला डिवचल  होतं .
ती पोथी वाचायची असा निश्शय करून!
म्हणून मृत्यू तिच्या रोखानं चाल करून येत होता..
 

                                          पुस्तक - मृत्युंजयी !!!!
                                       लेखक - रत्नाकर मतकरी......

का कुणास ठाऊक आज असं का वाटतंय
कुणीतरी माझी सारखी राहून राहून आठवण काढतंय
आठवण काढून माझी,
त्याची मला आठवण करून देतंय
त्याच्या या आठवणीन माझा मन फार झुरतय
काही क्षणातच डोळ्यांमधून असं पाणी का वाहतंय ???????????















प्रिती रोकडे ....